Σε μια μικρή χώρα με μεγάλη διαφθορά, η Δικαιοσύνη έχει πάψει να είναι τυφλή. Βλέπει πολύ καλά — και διακρίνει με ακρίβεια ποιον πρέπει να προστατεύσει και ποιον να εξοντώσει. Αυτό δεν είναι απλώς αίσθηση. Είναι εμπειρία.
Εμπειρία μιας κοινωνίας που παρακολουθεί επί χρόνια τη συγκάλυψη ενός θανατηφόρου δυστυχήματος, όπου φέρεται να εμπλέκεται γνωστή ξανθιά θυγατέρα ισχυρού πολιτικού προσώπου. Οι φήμες επιμένουν πως υπήρξε στοίχημα, αλκοόλ, νεκρός — και μετά, σιγή. Καμία δίωξη. Καμία ευθύνη. Μόνο σκούπα και χαλί.
Την ίδια ώρα, μια δικαστής με φωνή, με άποψη, με θάρρος, τιμωρείται με “λήξη δοκιμαστικής περιόδου” επειδή τόλμησε να υπογράψει απόφαση που ξεγύμνωνε την κρατική συγκάλυψη στην υπόθεση του Θανάση. Και δεν ήταν η μόνη της «παράβαση». Ήταν επικριτική, ήταν ενοχλητική, δεν χώρεσε στο καλούπι. Γι’ αυτό έφυγε.
Το σύστημα της Δικαιοσύνης στην Κύπρο δεν αντέχει τη διαφάνεια, αλλά αντέχει πολύ καλά τα κυκλώματα. Τα γνωρίζει, τα ανέχεται, ίσως και τα συντηρεί. Ειδικά όταν το πρόσωπο που προΐσταται της δίωξης και της «ευθυγράμμισης» λειτουργεί ως απόλυτος μονάρχης, με εξουσία ανεξέλεγκτη, χωρίς μηχανισμούς λογοδοσίας, χωρίς καν τη στοιχειώδη διάθεση να εξηγήσει δημόσια τις επιλογές του.
Υποθέσεις ξεχνιούνται. Άλλες κλείνουν πρόωρα. Μάρτυρες «αναξιόπιστοι». Τεκμήρια «ανεπαρκή». Κι αν κάτι επιζεί, είναι η πεποίθηση ότι το δίκαιο δεν αποδίδεται με βάση τον νόμο αλλά με βάση το ποιος είσαι, ποιον ξέρεις και ποιος σε καλύπτει.
Η περίπτωση της απομάκρυνσης της δικαστού, όπως και άλλες πριν από αυτήν, αποδεικνύει πως η αλήθεια διώκεται και η συνένοχη σιωπή ανταμείβεται. Οι πολίτες το βλέπουν. Το νιώθουν. Το φοβούνται.
Όσο δεν υπάρχει έλεγχος της Δικαστικής εξουσίας, όσο ο Θεσμός του Γενικού Εισαγγελέα λειτουργεί ως πολιτικός θεματοφύλακας και όχι ως ανεξάρτητος λειτουργός, όσο οι υποθέσεις που καίνε θα θάβονται στα συρτάρια, η Κυπριακή Δημοκρατία θα μοιάζει με δημοκρατία μόνο στο όνομα.
Γιατί όταν η Δικαιοσύνη γίνεται όργανο εξουσίας αντί να την ελέγχει,
το κράτος δεν είναι Δικαίου. Είναι συγκάλυψης.
